Kopenhaga z eleganckim uśmiechem i syrenką pod ramię

Od kolorowych doków, przez gustowne pałace, na jarmark haszyszu i z syrenką pod ramię. Kopenhaga to zdecydowanie najfajniejsza stolica w tej części Europy. Bardziej pstrokata niż Amsterdam, żywsza niż Oslo i o niebo bardziej zadbana niż Sztokholm. A do tego całkiem poukładana. Zapraszamy zatem na całodniowy spacer po stylowej, gustownej i „ujaranej” stolicy Danii.

Na wstępie – kilka słów o ludziach. Duńczycy cenią sobie niezależność i równość oraz tolerancję. Nie przyjęli Euro, pierwsi zaakceptowali związki tej samej płci. Tolerują (choć nie bez przesady) inne nacje i religie niż panujący protestantyzm. Niegdyś panowie Skandynawii z wpływami wykraczającymi daleko poza mały cypel i kilka wysp dziś są narodem dumnym i niezależnym. A do tego po prostu lubią się bawić. A jeśli tak, to jak można zacząć zwiedzanie stolicy od czegoś innego niż parku rozrywki?

Krótka kolejka stoi już od rana, a pierwsze okrzyki radości (lub przerażenia) zza wysokiego płotu słychać już od 11:00. Tivoli to bajkowy park rozrywki w samym centrum Kopenhagi. Zachwyca barwnością, różnorodnością i dbałością o szczegóły. Mimo sporych rozmiarów wydaje się mocno zwarty i przemyślany, a pierwsza przechadzka po alejkach pozwala się zgubić.

Pomimo tego, iż park liczy sobie grubo ponad 100 lat rozrywek dostarcza gościom w każdym wieku. Rollercastery, diabelski młyn, klasyczne karuzele czy łodzie. A do tego 38 restauracji, barów i kawiarni i ponad 100 koncertów rocznie. Ot – wszedłeś, przepadłeś. A my na Kopenhagę mamy tylko jeden dzień. Oblizaliśmy się więc tylko, pocieszyliśmy z innymi i dalej w miasto. Dla tych, których karuzele kopenhaskie skuszą dodamy, że wstęp do parku to 120 DKK (70zł) a przejażdżki są płatne oddzielnie. Kupić można też bilet na wszystko. Więcej na stronie parku tutaj.

Zanim mieszkańcy Kopenhagi zaczęli korzystać garściami z atrakcji upłynęło sporo czasu. Miasto musiało przejść metamorfozę z małej wioski rybackiej w port handlowy a później stolicę – trwało to około pół tysiąclecia. W XII w. powstało tu biskupstwo. Z kolejnymi dwoma stuleciami gród zyskiwał na znaczeniu, by ostatecznie w XVw. stał się stolicą, a wraz z panowaniem Christiana IV – rozkwitł. Powstały pałace, fortyfikacje i w dużej mierze nakreślono dzisiejszy kształt.

Przechadzamy się zatem przez dziedziniec  pałacu Christiansborg po wyspie zamkowej, mijamy Bursę z fantastyczną wieżą tworzoną przez splątane smocze ogony by trafić na stare miasto i główny deptak – Stroget. Kręcimy się tu trochę pomiędzy bocznymi uliczkami a głównym ciągiem, mija nas kilka wycieczek i tłum turystów między którymi kluczą mieszkańcy.

Zmęczeni gwarem ratunku szukamy w parku. No – nie byle jakim, bo to, co wydawało się zielonym skwerkiem wyłaniającym się zza rogu okazało się Ogrodami Królewskimi. Rzut oka na przewodnik – Tak, tu mieliśmy się też znaleźć. 

W zamku, na trzech poziomach, znajduje się muzeum, w którym można pooglądać wymyślne zegary, meble z epoki i przeogromną ilość najróżniejszych przedmiotów codziennego i niecodziennego użytku. A w podziemiach mieści się to, co w porządnym zamku powinno być – zbrojownia i królewski skarbiec. Tylko nie dajcie się namówić przy kasie na bilet łączony – Pałac Amelinborg (jakieś 1,5km stąd) jest mało ciekawy i zamykają go wcześniej!

Nazwa Kopenhaga oznacza „port kupców”, co daje wyobrażenie na czym miasto zbudowało swój majątek. Port przerzutowy między południem a północą Europy, cieśnina otwierająca Bałtyk na resztę świata i ryby. Handlować było czym, a i jedzenia tu nie brakowało. Fala wzrostu zahamowana została właściwie tylko trzykrotnie. W 1711 r. przez dżumę, która pogrzebała 1/3 mieszkańców. W 1728 r. przez pożar, który strawił ogromną część drewnianej zabudowy i w 1807, gdy odbudowane miasto zdruzgotały kule brytyjskiej floty nieuznającej niezależności duńskiej monarchii. Po tym jednak większy włos tu z głowy nikomu nie spadł.

Nowy port – Nyhvan to ikona Kopenhagi. Długi kanał, którego nabrzeże zdobią kolorowe kamienice przyciąga dziś jak magnes rzesze turystów. Podobnie kiedyś przyciągał za sprawą pobudowanych magazynów marynarzy i kupców. Ci natomiast szybko przyciągnęli karczmarzy. Partery magazynów zamieniono więc szybko w tawerny i knajpeczki, a te natomiast przyciągały to, co tawerny i knajpeczki przyciągają najczęściej. Cudzysłowiowe mordobicie było w Nowym porcie po zmroku codziennością. Pomimo ponurej sławy kanał przyciągał ciekawskich i bardziej szanowanych – Andersen pomieszkiwał pod numerami 18, 20 i 67. I może to nawet za jego sprawą ten fragment miasta wraz z kolorami nabrał ogłady. Tawern od wieku już nie ma, jest za to przyjemna kawiarniana atmosfera.

Stąd do Cytadeli jest już blisko. Przechodzimy przez środek ośmiokątnego placu i pałacu Amelinborg (15 min musiało nam wystarczyć na obejrzenie zamykanej ekspozycji), mijamy muzeum designu i docieramy do wyspy – fortu.

Dalsza część naszego spaceru wiedzie wzdłuż wybrzeża. Tuż przy Cytadeli zatrzymać się można na zdjęcie z Syrenką, rzucić okiem na wiekowy okręt królewski (biały i smukły kadłub HDMY Dannebrog rzuca się w oczy z daleka) czy po prostu na leżaku napić się piwa.

My, co prawda bez piwa, kierujemy się na wyspę Christianshavn, gdzie wzdłuż kanałów cumują mieszkalne barki, jachty i łodzie, a baraki wojskowe i magazyny skutecznie zamieniono na bardziej lub mniej ekskluzywne lofty.

Spokojna i względnie wręcz uśpiona wyspa ma jednak swoje drugie oblicze. Ulica Prinssesegade to granica Christianii – hipisowkiej enklawy skupionej wokół pobazgranych skuotów i swoistego, pseudoartystycznego getta. Tu na targu konopi można kupić marihuanę czy haszysz, posłuchać muzyki na żywo czy zaszyć się i ukryć przed światem. Dzielnica – niegdyś ogłoszona niepodległą ma nawet swoją flagę – trzy żółte kropki na czerwonym tle – mieszanka jej mieszkańców jest równie kontrastowa. Zostawanie tu po zmroku dla jednych to samobójstwo, dal innych – kwintesencja dobrej zabawy. Wyjątkowo zachowawczo – nie sprawdzamy.

Przez rynek i ratusz docieramy do parkingu. 22km na Endomondo przypominają naszym nogom, że mogą domagać się odpoczynku. Kierunek – kemping.