Czeska Szwajcaria na weekend

Piękne panoramy, tarasy widokowe, wąwozy pokryte mchami i małe wioski rozrzucone między wzgórzami. Czeska Szwajcaria to romantyczna kraina, w której skalne formacje unoszą się nad morzami białych mgieł lub giną w płomieniach jesiennych barw. 

Nic dziwnego, że tutejsze krajobrazy szybko skradły serca pierwszych turystów w XIX w. Prowodyrem tego podróżniczego romansu był książę Edmunda Clary-Aldringen. To on zdecydował się promować turystykę w tym rejonie i za jego wizją, popartą wytyczaniem szlaków i sporymi inwestycjami, poszli kolejni. Czeska Szwajcaria wraz z końcem XIX w. cieszyła się już niemałą sławą. Sam Edmund przeszedł do historii – jego imieniem nazwano wąski wąwóz, który można przepłynąć łodzią. 

Cała okolica to dwa parki narodowe. Po stronie niemieckiej znajduje się bliźniacza i nieco starsza, sławniejsza Szwajcaria Saksońska, o której więcej tutaj. Dwa regiony dziś promują się wzajemnie i uzupełniają swoją ofertę turystyczną. Saksończycy jeżdżą do Czech zobaczyć Praczwicką Bramę, a Czesi do Saksonii popatrzeć na Łabę z murów Bastei. A poza tym całkiem sporo tu Polaków – z Wrocławia to tylko 3h autem. 

Jest już późna, listopadowa jesień. Na drzewach zostały tylko nieliczne liście, a w górach spadł pierwszy śnieg. Dni są nieprzyjemnie krótkie, a pogoda… Jak to pogoda o tej porze roku – rzadko kiedy rozpieszcza. Mimo to nastawieni jesteśmy na dłuższy marsz między skałami i odkrywanie nowych miejsc. Naszą skromną wyprawę podzieliliśmy na trzy dni (dwa noclegi), a za bazę wypadową wzięliśmy sobie małą wioskę Mezni Louka (i zajazd U Forta).

Dlaczego tu? Bo stąd wiedzie pod Prawczicką Bramę jeden z najładniejszych szlaków Czeskiej Szwajcarii, a całkiem niedaleko są Jetrichovice (15min samochodem), co do których mam niecny plan. A poza tym, U Forta cieszy się dobrą opinią w kwestii gastronomii.

Dzień zaczynamy od bardzo przyzwoitego śniadania o wyjątkowo nieprzyzwoitej, późnej porze. Jakoś tak się stało, że budziki dzwoniły dziś trochę za cicho lub trochę za krótko. Albo trochę jedno i drugie.

Tym samym, by wyruszyć o rozsądnej porze na szlak, uwijamy się jak w ukropie. Temperatura jest bliska zera, a za oknem wiszą nieprzeniknione, szare chmury. Może będzie padało, a może nie. Ubieramy się więc w miarę ciepło, a do plecaka wrzucamy  peleryny. Zwarci i gotowi meldujemy się na szlaku i ruszamy na zachód. Do Prawczickiej Bramy z Mezni Louka jest około 6km (2h).

Trasa tylko z początku wiedzie pod górę. Po około 20 minutach przyjemnego i lekkiego podejścia dochodzimy do właściwego szlaku – Ścieżki Gabrieli (cz. Gabrielina Stežka, szlak czerwony), która biegnie tu wzdłuż pionowej skały, a po lewej mamy albo przepaść albo las. Pomimo drastycznych wysokości, jest tu całkiem szeroko, równo i bezpiecznie. Wszystko też wydaje się być zadbane i utrzymywane.

Mijamy Prawczicki Dul – kotlinę otoczoną z trzech stron skalnymi formacjami, jedno z bardziej malowniczych miejsc w okolicy i w końcu docieramy pod Prawczicką Bramę.

Brama Prawczicka (cz. Pravčická brána) zbudowana jest z dwóch różnych skał – filar podtrzymujący łuk jest nieco starszy i ma inny skład. Wymiary bramy to 26,5 m rozpiętości łuku u podstawy, 16,0 m wysokości otworu, od 7 do 8 metrów szerokości otworu. Jest to największy łuk skalny w Europie, a jego rozmiar i piękno najlepiej docenia się stojąc dokładnie pod nim. Brama stanowi główny magnes na turystów, ale cały kompleks (wstęp jest płatny), ma również wiele do zaoferowania. 

Gdy już nacieszymy się bramą, trzeba przejść na tyły zamku i wdrapać się po stromych schodach. Znajdziemy tu kilka punktów i tarasów widokowych położonych na szczytach skał, skąd roztaczają się fantastyczne widoki na okolicę i wystające ponad pola i lasy kamienne wyspy. 

Decydujemy się jeszcze przejść trasę prowadzącą do Bramy od wschodu, z rozdroża Tři Prameny (od strony miejscowości Hřensko). To odcinek znacznie bardziej stromy niż zachodnie dojście i też krótszy (2,5km). Jest też znacznie bardziej obłożony przez turystów i w naszej ocenie – nudny i nieciekawy. 

Ostatecznie cała nasza wycieczka to łącznie 17km. Gdy dochodzimy do zajazdu U Forta jesteśmy już nieźle głodni i spragnieni. Idealnie się składa, że ta część Czech obchodzi podobnie, jak Saksonia, Bawaria czy Poznań, Dzień św. Marcina, a co za tym idzie – w restauracjach można liczyć na wyjątkową ucztę z gęsiny! A my trafiliśmy idealnie pod opiekę jednego z lepszych kucharzy w okolicy.

Jeśli kiedykolwiek natrafiliście na zdjęcia Czeskiej Szwajcarii, to nie umknął waszej uwadze pocztówkowy pejzaż zrobiony z dużej wysokości, na którym mała wioska otoczona jest malowniczymi pagórkami, mgłą lub kolorami jesieni. 

Mariina skála (też: Mariina vyhlídka, pol. Skała Marii) to jeden z najsłynniejszych w Czechach punktów widokowych. Niegdyś wieża obserwacyjna, dziś jedna z głównych atrakcji turystycznych swoją nazwę zawdzięcza księżnej Marii Annie Kinskiej, której mąż zbudował na szczycie mały, zadaszony taras widokowy. Altana w letnie weekendy najeżona jest obiektywami niczym wojenny galeon lufami dział, a po schodach trzeba się przepychać lub stać w kolejce.

Teraz mamy jednak listopad. Gdy parkujemy auto w Jetřichovicach jest 06:40 rano i powoli świta. Do wspomnianej altany czeka nas 30-40min podejścia. Śpieszymy się, bo wschód słońca przypada na 07:15. 

Na szczycie meldujemy się chwilę przed pierwszymi promieniami, akurat by rozłożyć statyw…. i go schować, bo balkon altany jest tak wąski, że ledwo mieści się tam jedna osoba. Widok stąd jest faktycznie piękny. Niebo z purpury przyjmuje błękitny kolor a wznoszące się nad doliną mgły powoli rozgania poranne słońce. Cała sceneria chciałaby nas zatrzymać na dłużej, gdyby nie jeden szkopuł – jest przeokropnie mroźno, a uczucie zimna potęguje wiatr. Zadowalamy się więc kilkoma pierwszymi minutami i wracamy do auta (i na śniadanie).

Drugim punktem widokowym, położonym nieopodal, jest Vilemínina vyhlídka – jest nieco większy, można tam rozstawić spokojnie statyw, a las osłania go choć trochę od wiatru. Wysokość jest mniej więcej ta sama i zdjęcia krajobrazów niechybnie będą z niego piękne. Jest tylko trochę dalej.

Po śniadaniu decydujemy się pojeździć trochę po okolicy. Na pierwszy przystanek wybieramy Hřensko i spacer w wąskim wąwozie rzeki Kamenice zwanym Divoká a Edmundova (po księciu Edmundzie). W letnim sezonie po spokojnej części rzeki pływają łodzie flisaków, z których podziwiać można małe wodospady. Teraz jednak dochodzimy po 30 minutach do zamkniętej furtki – przejścia dalej nie ma. Sam wąwóz jest już sam w sobie wart zobaczenia – głównie ze względu na dziką roślinność i pokrywające pnie grube mchy.

Z Hřenska kierujemy się do Děčína. Nadkładamy sporo drogi, by zobaczyć punkt widokowy Belweder (Vyhlídka Belvedér) przy miejscowości Labská Stráň. To jeden z pierwszych punktów widokowych nad Łabą i na pewno jeden z bardziej przereklamowanych.

Koniec naszej wycieczki to przejażdżka pod Děčínský Sněžník (Śnieżnik Dęciński) – najpopularniejszy w okolicy szczyt i punkt widokowy. My na chodzenie dziś nie mamy już czasu, mimo iż góra z oprószonymi śniegiem drzewami wygląda iście zachęcająco. Skusiło nas tu coś innego – polecony pocztą pantoflową Kristin Hrádek – położony na odludzi, pod niemiecką granicą dworek z osławioną w okolicy restauracją. Dotrzeć tu można tylko wąską (na jedno auto) długą drogą, ale zapewniam, że warto. I tak, dobrą przekąską w przyjemnym i przytulnym miejscu kończymy tą przygodę z Czeską Szwajcarią. Choć apetyt został rozbudzony na znacznie więcej!