Ålesund – Norwegia w secesyjnym wydaniu

31 października 2016 By Maciek No comments yet alesund, miasta, norwegia

Wizualnie Ålesund odstaje od innych miast norweskiego wybrzeża. Jest nieco inne. Mniej stare, kamienne, murowane, jasne. Jest tu więcej kwiatów, są rzeźby i głowy smoków. Pod tą odświeżoną przykrywką, makijażem z tynku i cementu kryje się jednak historia podobna do Bergen czy Stavanger. Ryby i morze kształtowały losy Alesund. A jak miasto wygląda dziś i jaką przeszło drogę – o tym krótko poniżej.

Kształt dzisiejszego centrum ukształtowały płomienie z 1904 roku. Wtedy, po jednej nocy ogień strawił doszczętnie całe miasto. Po jednej nocy 10 000 mieszkańców pozostało bez dachu nad głową i dobytku (co ciekawe, zginęła w tym pożarze tylko jedna osoba). Po tym tragicznym wydarzeniu w heroicznym wysiłku i czasie niespełna trzech lat miasto odbudowano, nadając mu obecny kształt.

Większość murarzy, rzemieślników i architektów pracujących przy restauracji budynków szkolona była w Niemczech, a i sponsorem sporej części prac był też niemiecki cesarz. Wynikiem tego zbiegu okoliczności był niewątpliwie styl w jakim ze zgliszcz podnosiło się Alesund – Jugendstil, niemiecka odmiana Art Noveau, nam znanej jako Secesja.

Na ulicy Apotekergata pod numerem 6 mieści się najfajniejszy sklep żeglarski.To prawdziwe muzeum, gdzie do tego można wszystkiego dotykać. Znajdziecie tu sprzęt na każdą wodną zachciankę – od lin, przez kotwice, sztormiaki, kubki termiczne na hakach, harpunach i haczykach kończąc.

I tak kamienice stały się bardziej lekkie, z łukowatymi kształtami. Portale ozdabiano ornamentami z kwiatów i zwierząt. Pojawiły się duże, sklepowe witryny a na piętrach zagościło światło wpadające przez stylowe okna. Budynkom nadano śmielszych kolorów. Całość powstawała w zawrotnym tempie.

Terminy i też ciasny budżet jednak odbiły na Alesund swoje piętno. O ile miasto nazywane jest norweską stolicą secesji, o tyle wzornictwo – domena secesji – jest tu skromne. A na pewno nie tak spektakularne, jak reklamują to przewodniki i ulotki. Alesundzkiemu Art Noveau daleko od kunsztu i bogactwa znanego z europejskich stolic: Wiednia, Budapesztu czy Paryża. Widać też, że Norwedzy przez lata nie przekonali się do zdobienia domostw i kamienic, gdyż od 1907 niewiele zmieniono. Ot – zbytek formy, na którą najzwyczajniej w świecie szkoda zachodu. A może po prostu walka z naturą i wydzieranie morzu plonów spychało sztukę architektury na dalszy plan.

Alesund zwiedzać zaczęliśmy jednak nie od Kongensgate – głównego deptaka, lecz od wdrapania się na wzgórze Aksla. Po pokonaniu chyba 800 schodów nagroda czeka nas wyśmienita – piękna panorama na miasto z morzem i szpiczastymi wyspami w tle. Dopiero stąd schodzimy do centrum i zaczynamy spacer między uliczkami a portem.

Na ciastko cztery dekady wcześniej

Na Piekarnię i Cukiernię Martina Walderhaug’a trafiliśmy całkiem przypadkiem. Ot głodni postanowiliśmy wejść. A w tym miejscu czas się zatrzymał jakieś 40 lat temu. Stare szklanki, wytarte stoły na wysoki połysk, krzesła zebrane z okolicy. Z okolicy też przychodzą tu chyba wszyscy – na kawę, na ciastko, po chleb, po bułki i po…poplotkować. Piekarnia kiedyś służyła jako początek lub koniec dnia pracy dla rybaków i mieszkańców. Dziś chyba odgrywa ciągle tą samą rolę.

Po zachodniej części chodzimy nieco dłużej. Tu jest trochę spokojnie, turystów jak na lekarstwo, a okolica wydaje się też bardziej przyjemna. Nie wiedzieć kiedy docieramy pod Kikre – skromny, średniowieczny kościół stojący dumnie na szczycie wzgórza. Stąd zawracamy w kierunku parkingu przy porcie.

By dotrzeć tu pokonaliśmy ze Trollstigen spory kawałek i cała wycieczka do Alesund zajęła nam bity dzień. To zdecydowanie za dużo, jak na 3h spaceru po małym miasteczku. Ładnym, nawet bardzo, choć nieporywającym za serce. Ot – ślicznie ulokowane, na wielu wyspach i ze wspaniałą panoramą, drobnymi smaczkami, to jednak ciągle jest tylko kolejne miasto.

Tak to w podróżowaniu jest, że zobaczyć każde miejsce warto, ale nie każde trzeba. Czy chcecie jechać do Alesund, czy może lepiej dzień poświęcić na Park Jotunheimen? Dziś wybralibyśmy to drugie.