Grindelwald, Eiger i Lauterbrunnen, czyli Oberland Berneński w weekend

Fantastyczne przestrzenie i widoki zapadające głęboko w pamięć. Tu, w Oberlandzie Berneńskim wszystko jest spektakularne: Alpy są najwyższe, doliny najpiękniejsze, a szlaki zaspokoją każdą z miar, jakimi można mierzyć góry. Lodowce, szczyty, krowy, śnieg, jeziora i wodospady – okolice Grindelwald, Lauterbrunnen i Interlaken to Szwajcaria w pigułce. Niczym pudełeczko czekoladek – zasmakować można tu każdej odmiany szwajcarskiej przyjemności.

Do Grindelwald wybraliśmy się na weekend z zamiarem pochodzenia po górach. Udało nam się znaleźć w miarę tani nocleg ulokowany gdzieś przy końcu miejscowości – w sam raz na punkt wypadowy.

Samo Grindelwald to przepięknie położone małe, alpejskie miasteczko. Domy z drewna, kwiaty na balkonach, pasące się na zielonej trawie krowy – typowo szwajcarskie obrazki. No i góry. Tu pionowymi ścianami trzy i czterotysięczników zaczynają się Alpy, jakie znamy z pocztówek i filmów: Eiger (3970 m), Monch (4107 m) i Jungrafu (4158) – trio rzucające cień na okolicę i budzące respekt alpinistów. Od północy dolinę zamykają o ponad tysiąc metrów niższe Reeti, First i Faulhorn – pełne szlaków i tras narciarskich.

Gdyby tego było mało, to Grindelwald słynie jeszcze z jednej atrakcji – położonego na 3454m kompleksu turystycznego Jungfraujoch i obserwatorium – Sphix oraz najwyższej w Europie kolei zębatej, którą tam można dotrzeć.  Przejażdżka trwa około półtorej godziny, z czego ostatnie 20min wjeżdża się wydrążonym głęboko w skale tunelem. Całość jest reklamowana głośnym i zapewne nieprzesadzonym sloganem Top of Europe. Szkopuł i haczyk całej zabawy polega na tym, że na górę dostać można się tylko pociągiem, a bilet kosztuje 190 CHF (780zł) w dwie strony (50% zniżki z Half-Fare travel card, tylko jej nie opłaca się kupować turystom). Jest też śnieżny pas startowy dla awionetek i trasy alpinistyczne, ale to przemilczmy. Nam zostaje kamerka internetowa i zdjęcia na stronie (https://www.jungfrau.ch/en-gb/).

My na przejażdżkę pociągiem wybraliśmy się też, ale znacznie niżej i znacznie taniej – do Kleine Scheidegg. I tu zaczęła się sobotnia przechadzka po górach.

Eiger Trail to szlak biegnący u stóp północnej ściany Eigeru – 1600m niemalże pionowej skały przyciągającej najbardziej doświadczonych alpinistów. Jeśli macie lornetkę lub teleobiektyw możecie prześledzić trasę pierwszego wejścia (1938 r.) zaznaczoną na pamiątkowej tablicy. Cała trasa biegnie po przyjemnej ścieżce i nie należy do wymagających. Obfituje za to w fantastyczne widoki. Sam początek to wspomniany wcześniej Sphinx z Jungrafjoch oraz fragment doliny Lauterbrunnen i małej, zawieszonej na skale wioski Mürren. Panorama na Grindelwald najładniejsza jest pod ścianą Eigeru, a w oddali – na wschodzie w niebo wbija się klinem Mittelhorn.

Po 6km Eiger Trial skręca w dół w kierunku Grindelwald, my natomiast idziemy dalej na wschód, by dotrzeć do Gletscherschlucht – kanionu wydrążonego przez wodę wypływającą spod lodowca. Najpierw przechodzimy nad kanionem, około 30 m nad potokiem, by po 40 minutach znaleźć się w kanionie (10 CHF bilet).

Po 8h wracamy do Grindelwald i naszego hotelu. 21km za nami i nasze nogi muszą odpocząć. Buty też.

Poranek płata nam nieprzyjemnego figla. Za oknem nie widać nic powyżej linii drzew, a z szarych, jednolitych chmur leje rzęsisty deszcz. W akcie desperacji i rozpaczy rzucam spojrzeniem na prognozę pogody na telefonie: teraz leje, za godzinę też ma lać… ale za dwie? Ikonka chmurki ze słoneczkiem przywraca nadzieję na niedzielne odkrywanie Szwajcarii. Wjeżdżamy w Lauterbrunnen, jednak chmury tu wiszą ciągle gęste i niewiele widać. Kawałek w górę i pogoda robi się coraz gorsza – w połowie doliny zastajemy ścianę deszczu. Zawracamy, poszwendamy się po okolicy i poczekamy aż wiatr zrobi porządek z pogodą.

I faktycznie, gdy zjeżdżamy w kierunku Interlaken niebo zaczyna się przecierać. Przez parę kilometrów towarzyszy nam jeszcze przelotna mżawka, ale im bliżej jezior, tym jaśniej. Po samym mieście nie bardzo chce nam się chodzić – zwłaszcza, że nastawiliśmy się na góry. Jak góry, to w górę – wrzucamy na nawigację jakąś wysoko położoną drogę i przed siebie.

Beatenberg przez które przejeżdżamy pogrążone jest w białym, nieprzeniknionym obłoku. Widoczność na jakieś 30m. Dwa zakręty i nagle przed nami pojawia się błękitna plama – mgnienie między drogą a budynkami. Parę sekund później błękitne niebo jest wszędzie, a promienie słońca od razu podnoszą temperaturę i poziom radości.

Zatrzymujemy się na parkingu przy stacji kolejki linowej, by popatrzeć na tańczące obłoki i zmieniającą się z każdą minutą panoramą.

Jeździmy jeszcze przez dwa kwadranse to tu, to tam przecinając chmury niczym samolot. Gdy stwierdzamy, że nad Alpami chmury wydają się być dostatecznie wysoko decydujemy się na powrót w…

Gdy wjeżdżamy w niezasłoniętą przez szarość chmur dolinę od razu rozumiemy, skąd ten zachwyt i legenda miejsca. Pionowe ściany skał, ośnieżone szczyty w tle, łąki i małe wioski z drewnianymi chatami. Wszystko wydaje się wręcz idylliczne.

Dolina pełna jest wodospadów (72 dokładnie), jedne to małe, ściekające strumyki, a inne to prawdziwe fontanny. Największy Staubbach (300m) nad Lauterbrunnen (miasteczko nosi taką samą nazwę jak dolina) to symbol okolicy. Są też wodospady ukryte za skałami, jak Trümmelbach – na nie jednak nie mamy już dziś czasu – chcemy też się wspiąć, by zobaczyć okolicę z szerszej perspektywy

Trasa na dwie godziny, która zarówno nas zmęczy jak i pozwoli nacieszyć się widokami znajduje się na końcu doliny, w Stechelberg. Tu po 45min podejścia wychodzimy na skałę, z której całą dolinę po Wengen.

Nasyceni widokami i dobrze zmęczeni możemy wreszcie wracać do Zurychu (więcej o Zurychu tutaj), gdzie chwilowo przebywamy.